อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่มีผู้ช่วยเขียนเป็น A.I. หากเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
ความเงียบงันแบบอ่อนโยนของ No Rain ไม่ได้หยุดอยู่แค่ในห้องนอนของคนฟัง หากยังค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นไปบนชาร์ตเพลงกระแสหลักอย่างน่าประหลาด เพลงนี้พา Blind Melon ทะยานเข้าสู่พื้นที่ที่วงอัลเทอร์เนทีฟหน้าใหม่ที่น้อยลงจะทำไปถึง… Read More »No Rain : Blind Melon | บทเพลงของคนที่ยืนกลางแดด แต่หัวใจยังอยากได้ร่ม
สาธุ ๒ (The Believers: Season 2) ไม่ได้เริ่มต้นจากคำถามว่า “ศรัทธาคืออะไร” หากแต่เริ่มจากคำถามที่เจ็บปวดกว่านั้นมาก—เมื่อศรัทธากลายเป็นทุน ใครคือคนที่ต้องจ่ายราคา… Read More »[รีวิว] สาธุ ๒ (2025) | บทวิจารณ์ว่าด้วยศรัทธา อาชญากรรม และราคาที่ต้องจ่าย
หากเราเปรียบเทียบผลงานของ เป็นเอก รัตนเรือง เป็นกราฟชีวิตของการค้นหาตัวตน ภาพยนตร์อย่าง ฝัน บ้า คาราโอเกะ (1997) คือจุดเริ่มต้นที่ยังพร่ามัว… Read More »[รีวิว] เรื่องรัก น้อยนิด มหาศาล : Last Life in the Universe (2003) | โลกที่หมุนสวนทางและจักรวาลของความเหงาที่แสนงดงาม
มีบางเรื่องที่เมื่อเราย้อนกลับไปดู ไม่ใช่เพราะหนังมันดีจนทนไม่ได้ แต่เพราะมันคือ “จุดเริ่มต้น” ของคนทำหนังที่ต่อมาจะกลายเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และ ฝัน บ้า คาราโอเกะ ของ… Read More »[รีวิว] ฝัน บ้า คาราโอเกะ : Fun Bar Karaoke (1997) | บทกวีขรุขระของเมืองกรุงเทพ จากผู้กำกับที่ยังค้นหาตัวเอง
ปี 1997 ในความทรงจำของชาวเกาหลีใต้มิได้เป็นเพียงตัวเลขบนปฏิทิน หากแต่เป็นบาดแผลทางเศรษฐกิจและจิตวิญญาณที่เรียกว่ายุค IMF ช่วงเวลาที่ความหนาวเหน็บไม่ได้มาจากอุณหภูมิ แต่มาจากความล่มสลายของเสาหลักครอบครัว เมื่อซีรีส์ Typhoon Family… Read More »[รีวิว] Typhoon Family : เลือดธุรกิจฝ่าพายุวิกฤติ (2025) | มรสุมแห่งความว่างเปล่า พัดพาความหวังออกสู่ทะเลลึกอย่างไร้ทิศทาง
หากใครสักคนคาดหวังจะเดินเข้าไปในโลกของ Train Dreams (2025) ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นมหากาพย์ชีวิตที่โลดโผนโจนทะยานแบบ Forrest Gump ที่ตัวเอกเข้าไปพัวพันกับทุกจุดเปลี่ยนสำคัญของประวัติศาสตร์ หรือคาดหวังฉากแอ็กชันดวลปืนเดือดดาลในแดนเถื่อนแบบ Red… Read More »[รีวิว] Train Dreams : ทางรถไฟสายฝัน | เมื่อประวัติศาสตร์กระซิบผ่านความเงียบ และความตายเป็นเพียงไม้หมอนของกาลเวลา
เด็กชายในโฆษณารณรงค์เลิกบุหรี่ และเสียงเพลงจากอีกยุคหนึ่ง ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ผม “รู้สึกเจ็บ” กับเพลง Cat’s in the Cradle ไม่ใช่จากตัวเพลงต้นฉบับของ… Read More »Cat’s in the Cradle : Harry Chapin | เมื่อบทเพลงกลายเป็นกระจกสะท้อนเวลาที่เราไม่เคยมอบให้ใคร
ถ้าหนังภาคแรกคือบทกวีว่าด้วย “มิตรภาพ” ระหว่างเด็กชายที่โลกทั้งใบเอียงไปผิดด้านกับหุ่นยนต์แมวจากอนาคต—ภาคสองคือ บทภาวนาเงียบๆ ของคนญี่ปุ่นต่อคำว่า ‘ครอบครัว’ ที่ใช้ตัวละครจากการ์ตูนในวัยเด็กเป็นเครื่องมือขุดลงไปถึงรากลึกของความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นสู่รุ่น จนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ผู้ใหญ่เท่านั้นถึงจะเข้าใจอย่างเจ็บหน่วง หนังเริ่มต้นด้วยการพาเรากลับไปยัง “งานแต่งงานของโนบิตะ”… Read More »[รีวิว] Stand by Me Doraemon 2 (2020) | เมื่อความทรงจำของครอบครัวกลายเป็นรากเหง้าของการเติบโต และการเป็นผู้ใหญ่คือการยอมรับบาดแผลที่เราไม่เคยกล้าหันกลับไปมอง
มีผู้กำกับไม่กี่คนในวงการหนังไทยที่กล้าหันหลังให้ลายเซ็นของตนเองอย่างสิ้นเชิงเพื่อสร้าง “ภาษาภาพยนตร์” แบบใหม่ และ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง ในปี 2549 ก็เป็นหนึ่งในนั้น หลังจากโลกเหนือจริงฉูดฉาดของ… Read More »[รีวิว] เปนชู้กับผี : The Unseeable (2006) | วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง และเงาที่ซ่อนความเจ็บปวดของหญิงไทยในเรือนไม้ลึกเร้น
มีภาพยนตร์บางเรื่องที่คุณเปิดดูด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่า “เผื่อมันจะดี” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผลงานยุคหลังของผู้กำกับเริ่มห่างไกลจากจุดพีคที่เคยทำไว้ในอดีต — ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร (2025) ก็เป็นหนึ่งในนั้นและเมื่อเครดิตสุดท้ายเลื่อนขึ้น… Read More »[รีวิว] ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร (2025) | เมื่อการปล้นครั้งใหม่จบลงด้วยการปล้นเวลาและความคาดหวังของผู้ชม
มีภาพยนตร์ไม่กี่เรื่องที่เกิดมาพร้อม “พันธะทางอารมณ์” ซึ่งคนดูแบกมันข้ามกาลเวลา และ Stand by Me Doraemon คือหนึ่งในนั้น นี่ไม่ใช่เพียงการ์ตูน… Read More »[รีวิว] Stand by Me Doraemon : สแตนด์บายมี โดราเอมอน เพื่อนกันตลอดไป (2014) | เมื่อการเติบโตของเด็กชายคนหนึ่งกลายเป็นพิธีกรรมลับของผู้ชมทั้งรุ่น
มีภาพยนตร์ไม่กี่เรื่องที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดประกาศตัวเองตั้งแต่นาทีแรกว่า “ฉันจะเล่าเรื่องผ่านเพลง The Beatles ทั้งเรื่องนะ แล้วจะตีความใหม่หมดด้วย” — และยังทำออกมาได้งดงาม ลึกซึ้ง และสมศักดิ์ศรีตำนานที่สุดในวงการเพลงป๊อปสากลขนาดนี้… Read More »[รีวิว] Across the Universe : “รักนี้…คือทุกสิ่ง” (2007) | มิวสิคัลที่ใช้เพลง The Beatles ปั้นโลกทั้งใบให้เป็นบทกวีของรัก ปฏิวัติ และความเป็นมนุษย์
มีภาพยนตร์ไทยเพียงไม่กี่เรื่องที่สามารถประกาศตัวอย่างชัดเจนว่า “ฉันไม่เหมือนใคร” และไม่กลัวแม้จะยืนเดี่ยวอยู่ปลายขอบของอุตสาหกรรมที่เน้นความปลอดภัยมากกว่าความแสบสันต์ แต่ หมานคร ของ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง คือภาพยนตร์ในจำพวกนั้น—งานศิลปะแบบฟิล์มที่ยืนกรานตั้งคำถามกับความเป็นระเบียบของโลก แล้วตอบกลับด้วยความหุนหัน,… Read More »[รีวิว] หมานคร : Citizen Dog (2004) | เมื่อรักและความฝันเดินหลงทางในนครที่บ้าคลั่งกว่าความจริง
Frankenstein บนเวทีร็อก เมื่อได้ดู Frankenstein (2025) ของ Guillermo del Toro แล้วหันกลับมาฟัง… Read More »Show Me How to Live : Audioslave | บทเพลงแห่งการถือกำเนิดของปีศาจและมนุษย์ในร่างเดียวกัน
นวนิยาย Frankenstein; or, The Modern Prometheus ของ Mary Shelley ที่ตีพิมพ์เมื่อปี… Read More »[รีวิว] Frankenstein : แฟรงเกนสไตน์ (2025) | ความงามของบาปแห่งการสร้างชีวิต — บทกวีแห่งความหลงตนโดย Guillermo del Toro
เกริ่นนำ: จากชายหาดใน GTA V ถึงความรู้สึกที่ไม่อาจลืม ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่ได้ยิน “Circle in the Sand”… Read More »Circle in the Sand : Belinda Carlisle | เสียงทะเลและความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ท่ามกลางผืนป่าโบราณที่ยังไม่ถูกลมหายใจแห่งอุตสาหกรรมกลืนกิน ฮายาโอะ มิยาซากิได้ปลุกหนึ่งในตำนานร่วมสมัยที่ทรงพลังที่สุดของโลกอนิเมชันญี่ปุ่นให้ถือกำเนิดขึ้น — Princess Mononoke หรือในชื่อไทยว่า “เจ้าหญิงจิตวิญญาณแห่งพงไพร” ผลงานที่มิได้เป็นเพียงนิทานธรรมชาติหรือเรื่องเล่าของเจ้าหญิงผู้รักสัตว์ป่า หากแต่คือมหากาพย์แห่งการปะทะระหว่าง… Read More »[รีวิว] Princess Mononoke : เจ้าหญิงจิตวิญญาณแห่งพงไพร (1997) | เมื่อธรรมชาติไม่ใช่เพียงฉากหลังของมนุษย์ แต่คือหัวใจที่เรากำลังทำลายและแสวงหาคืน
เควนติน ทารันติโน่ ไม่ได้สร้าง “Kill Bill” เพื่อฆ่าใคร แต่เพื่อคืนชีพให้ศิลปะการทำหนังทั้งโลก เขาไม่ได้เพียงกำกับหนัง “ล้างแค้น” ของผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกหักหลัง… Read More »[รีวิว] KILL BILL: Vol. 1 & Vol. 2 (นางฟ้าซามูไร) | เมื่อความแค้นกลายเป็นบทกวีแห่งภาพยนตร์
