หากจะมีภาพยนตร์ไทยหรือต่างประเทศสักเรื่องที่เดินเข้าสู่สนามทดสอบของ genre cinema ในเอเชียและพร้อมจะ “ทำให้คนดูต้องอ้าปากค้างด้วยพลังของความวิปริต” ก็คงหนีไม่พ้น Organ Child ชื่อไทย อวัยวะเถื่อน (器子) ผลงานที่ถูกตั้งคำถามมากที่สุดจากไต้หวัน ซึ่งเลือกเล่าเรื่องราวของ “ลูกที่ถูกลดทอนให้เป็นเพียงอวัยวะสำรอง” ด้วยวิธีการทั้งตรงไปตรงมาและเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน เรื่องราวเริ่มต้นด้วยบรรยากาศของครอบครัวธรรมดาที่ค่อย ๆ เปิดเผยด้านมืดของสังคมใต้ดิน—ตลาดอวัยวะที่แลกเปลี่ยนชีวิตเด็ก…

All Quiet on the Western Front ไม่ใช่หนังสงครามเรื่องใหม่ หากแต่เป็นการตีความใหม่ของนวนิยายเยอรมันคลาสสิกชื่อเดียวกัน เขียนโดย Erich Maria Remarque ซึ่งเป็นอดีตทหารผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่ 1 สิ่งที่เยอรมันเลือกเล่าในเวอร์ชันนี้จึงไม่ใช่เรื่องของ “ชัยชนะ” แต่เป็น “ความพังทลายของมนุษย์”…

เมื่อย้อนกลับไปในปี 2004–2005 โลกภาพยนตร์ยังเต็มไปด้วยบรรยากาศที่หนังแอ็กชันมักถูกตีตราว่าเป็นความบันเทิงเพื่อความสะใจ มากกว่าจะเป็นบทกวีแห่งความสูญเสียหรือการไถ่บาป แต่ Man on Fire ของ Tony Scott กลับเดินตรงข้ามกับความคาดหวังนั้น มันไม่ได้เป็นแค่หนังแอ็กชันระเบิดปืนไฟ แต่เป็นการผสมผสานระหว่างบทกวีแห่งความร้าวรานของมนุษย์ที่แตกสลาย กับพลังของความรุนแรงที่กลายเป็นพิธีกรรมไถ่บาป ความรู้สึกในตอนที่มันออกฉายในปี 2004 คือการได้เห็น…

Guillermo del Toro ไม่เคยทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ และงานในปี 2022 ของเขา Pinocchio คือบทพิสูจน์ชัดเจนที่สุดว่าศิลปะการเล่าเรื่องสามารถโอบกอดความมืดมิด ความเศร้า และความงดงามของชีวิตไว้ด้วยกันได้อย่างลึกซึ้งที่สุด ภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ใช่เพียงแค่การนำเรื่องราวคลาสสิกของ Carlo Collodi มาทำซ้ำบนจอเงิน แต่คือการตีความใหม่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกไปจากต้นไม้แห่งความทรงจำที่ Disney…