หากใครสักคนคาดหวังจะเดินเข้าไปในโลกของ Train Dreams (2025) ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นมหากาพย์ชีวิตที่โลดโผนโจนทะยานแบบ Forrest Gump ที่ตัวเอกเข้าไปพัวพันกับทุกจุดเปลี่ยนสำคัญของประวัติศาสตร์ หรือคาดหวังฉากแอ็กชันดวลปืนเดือดดาลในแดนเถื่อนแบบ Red Dead Redemption 2 คุณอาจจะต้องผิดหวัง และความผิดหวังนั้นอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่งดงามที่สุดที่คุณจะได้สัมผัสจากภาพยนตร์เรื่องนี้ บนหน้าจอ Netflix ที่มักเต็มไปด้วยคอนเทนต์ฉาบฉวย…

ถ้าหนังภาคแรกคือบทกวีว่าด้วย “มิตรภาพ” ระหว่างเด็กชายที่โลกทั้งใบเอียงไปผิดด้านกับหุ่นยนต์แมวจากอนาคต—ภาคสองคือ บทภาวนาเงียบๆ ของคนญี่ปุ่นต่อคำว่า ‘ครอบครัว’ ที่ใช้ตัวละครจากการ์ตูนในวัยเด็กเป็นเครื่องมือขุดลงไปถึงรากลึกของความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นสู่รุ่น จนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าภาพยนตร์เรื่องนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่ผู้ใหญ่เท่านั้นถึงจะเข้าใจอย่างเจ็บหน่วง หนังเริ่มต้นด้วยการพาเรากลับไปยัง “งานแต่งงานของโนบิตะ” เหตุการณ์ที่เคยถูกเล่าแบบผิวเผินในมังงะ แต่ในเวอร์ชันนี้ กลายเป็น “จุดแตกหัก” ที่เผยให้เห็นด้านที่เปราะบางที่สุดของโนบิตะ—เด็กชายขี้แพ้ที่แม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเอง “คู่ควรกับความรัก” ของชิซูกะจริงหรือไม่ ความลังเล…

มีผู้กำกับไม่กี่คนในวงการหนังไทยที่กล้าหันหลังให้ลายเซ็นของตนเองอย่างสิ้นเชิงเพื่อสร้าง “ภาษาภาพยนตร์” แบบใหม่ และ วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง ในปี 2549 ก็เป็นหนึ่งในนั้น หลังจากโลกเหนือจริงฉูดฉาดของ ฟ้าทะลายโจร และ หมานคร เขากลับเลือกเส้นทางตรงข้ามใน เปนชู้กับผี—ผลงานลำดับที่ 3 ซึ่งยอมลดทอนสีสันเพื่อแลกกับเงาสลัวที่ดูล้าสมัยราวภาพบนหน้าปกการ์ตูนผีเล่มละบาท เพดานบ้านที่ฟุ้งฝุ่น…

มีภาพยนตร์บางเรื่องที่คุณเปิดดูด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่า “เผื่อมันจะดี” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผลงานยุคหลังของผู้กำกับเริ่มห่างไกลจากจุดพีคที่เคยทำไว้ในอดีต — ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร (2025) ก็เป็นหนึ่งในนั้นและเมื่อเครดิตสุดท้ายเลื่อนขึ้น สิ่งที่เหลืออยู่ไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็น ความว่างเปล่า ในแบบที่หนังพยายามหลีกเลี่ยงแต่กลับทำให้เราเจ็บช้ำชัดเจนกว่าเดิมภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการรีเมคอีกครั้งของตำนานโจรชื่อดัง “กรประเสริฐ ช่างเขียน” หรือ “ตี๋ใหญ่”…