ช่วงนี้เริ่มทะยอยดูแอนิเมะของจิบลิ แม้จะเป็นคน Gen X แต่การ์ตูนของจิบลินี่ไม่ตรงรสนิยมในวัยเด็กเท่าไหร่ นั่นเลยทำให้เรื่องดังๆ หลายๆ เรื่องไม่เคยดูและก็ไม่เคยคิดจะดูมันด้วยซ้ำ
เมื่อวานได้นั่งดู My Neighbor Totoro : โทโทโร่เพื่อนรัก (1988) จนจบเรื่องในที่สุด เพราะที่ผ่านๆ มา โทโทโร่ สำหรับผมเป็นเพียงมาสคอตน่ารักที่พบเห็นในวัฒนธรรมป๊อป เช่น ตุ๊กตาโทโทโร่ มีม โลโก้สตูดิโอจิบลิ…และหลังจากดูจบ มันช่างเป็นประสบการณ์ที่ลึกซึ้งโดยไม่คาดคิดอีกเรื่องนึงเลย
🎥 บรรยากาศ: ความเรียบง่ายที่กระทบใจลึกซึ้ง
มาเล่าฉากกันหน่อย: โทโทโร่เพื่อนรัก ไม่ใช่เรื่องราวมหากาพย์ที่ขับเคลื่อนด้วยโครงเรื่อง ไม่มีตัวร้าย ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีเทคโนโลยี ไม่มีวิกฤตที่ต้องช่วยโลก แต่เป็นเรื่องราวที่เปรียบดั่งการเล่าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและสายลมอ่อนๆ เด็กหญิงสองพี่น้อง ซัตสึกิและเม ย้ายมาอยู่บ้านในแถบชนบทกับพ่อของพวกเธอ เพื่อจะได้อยู่ใกล้แม่ที่นอนป่วยอยู่ในโรงพยาบาล
แค่นั้นเอง นั่นคือเนื้อเรื่องของเรื่องนี้
แต่นี่คือเวทมนตร์: ภายในความเรียบง่ายนั้นมีพลังทางอารมณ์ที่กระทบใจอย่างรุนแรง โดยเฉพาะสำหรับคนที่เติบโตในยุคแอนะล็อกอย่างพวกเรา Gen X คุณจำได้ไหมตอนที่เล่นข้างนอกจนพระอาทิตย์ตกดิน? การออกสำรวจโดยไม่มี GPS มีแค่ความอยากรู้อยากเห็น? โทโทโร่ เหมือนความทรงจำอบอุ่นที่ไม่ได้พูดออกมา ที่คุณคิดว่าลืมไปแล้ว
🌳 โทโทโร่: ไม่ใช่แค่มาสคอต
ตัวโทโทโร่เอง? เขาไม่ใช่พระเอกของเรื่อง แต่เป็นดั่งจิตวิญญาณของเรื่อง เป็นวิญญาณผู้พิทักษ์ที่อ่อนโยนที่ไม่พูดแต่คอยรับฟัง ผู้ที่ไม่สอนแต่คอยปลอบประโลม ตอนที่ได้เห็นมันที่ป้ายรถบัสในวันฝนตก ถือใบไม้เป็นร่ม ส่วนตัวก็ได้ตระหนักว่า: เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับแฟนตาซี แต่เป็นเรื่องของความรู้สึกปลอดภัยในโลกที่มักไม่ปลอดภัย
ในฐานะคน Gen X ที่เติบโตมาในยุคที่เด็กๆ ต้องอยู่บ้านคนเดียวหลังเลิกเรียนและการเลี้ยงดูแบบให้อดทนเข้มแข็ง โทโทโร่ เหมือนเป็นผู้ปกป้องที่หลายคนในพวกเราที่ไม่เห็น เป็นวิญญาณที่คอยดูแลความวุ่นวายของคุณและแค่… อยู่เคียงข้างคุณเท่านั้นเอง
🧠 ความลึกซึ้ง: ความโศกเศร้า การเปลี่ยนแปลง และการรับมือ
สิ่งที่กระทบใจมากที่สุดคือวิธีที่ โทโทโร่ พาให้พบกับเรื่องสำคัญๆ อย่างนุ่มนวล โดยเฉพาะ ความเจ็บป่วย และ ความกลัวการสูญเสีย แม่ของเด็กหญิงอยู่ในโรงพยาบาล และถึงแม้จะไม่ได้นำเสนออย่างดราม่า แต่ความกลัวที่เงียบงันนั้นเป็นรากฐานของเรื่องราวทั้งหมด
ซัตสึกิและเมไม่ค่อยพูดถึงอารมณ์ด้านนี้ของพวกเธอเท่าไหร่ เหมือนที่หลายคนในพวกเราถูกเลี้ยงมา แต่การกระทำของพวกเธอนั่นเองที่จะบอกทุกอย่าง อาการโวยวายของเม ความกลัวของซัตสึกิเมื่อเมหายไป สิ่งเหล่านี้คือการตอบสนองที่ดิบและเป็นจริง และโทโทโร่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพื่อแก้ปัญหา เขาอยู่ตรงนั้นเพื่อ นั่งรับรู้ไปกับมัน เพื่อมอบการอยู่เคียงข้าง ไม่ใช่แนะนำวิธีแก้ปัญหาอย่างตรงไปตรงมา
นี่คือการเล่าเรื่องที่แหวกขนบ โดยเฉพาะสำหรับมุมมองของคน Gen X ที่คุ้นเคยกับการ์ตูนที่มีฮีโร่ บทสรุป และฉากระเบิด โทโทโร่เป็นดั่งเสียงกระซิบ ไม่ใช่เสียงตะโกน…แม้จะคำรามบ้างไปบางครั้งก็ตาม
🚏 รถบัสแมว: ประตูสู่เด็กในตัวเรา
โอเค มาพูดถึง รถบัสแมว กัน มันประหลาดจนกลับมาเป็นอัจฉริยะ ถ้าเป็นเด็ก คุณก็จะยอมรับมันไปเลย แต่ในฐานะผู้ใหญ่ คุณจะทึ่งกับการออกแบบที่ท้าทายหลักตรรกะ แล้วก็ตระหนักทันทีว่า นี่เป็นสัญลักษณ์แทนระบบขนส่งวิเศษลับๆ ที่เราเชื่อตอนเป็นเด็ก
เมื่อรถบัสแมวมาถึงเพื่อพาซัตสึกิไปหาน้องสาว มันไม่ใช่แค่เรื่องแฟนตาซี แต่เป็น การเคลื่อนย้ายทางอารมณ์ กี่ครั้งที่เราเคยปรารถนาให้สามารถไปหาคนที่เรารักได้ทันทีเมื่อเรารู้สึกกลัว รถบัสแมวคือ ความปรารถนานั้น ที่กำลังส่งเสียงร้องเบาๆ ลอยผ่านยอดไม้ไป
🌱 ธรรมชาติและความนิ่งสงบ: การต่อต้านในตัวมันเอง
นี่คือสิ่งที่ไม่คาดคิด: โทโทโร่ มีความแหวกขนบแฝงอยู่ ในโลกที่เชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็วทุกวันนี้ การได้ดูหนังที่ตัวละครนั่งเงียบๆ จ้องมองท้องฟ้า หรือปลูกเมล็ดพืชด้วยความหวัง มันเหมือนเป็นการต่อต้านไปแล้ว
สตูดิโอจิบลิไม่รีบเร่ง มัน ค่อยๆ หายใจ และชวนให้คุณช้าลงตามจังหวะหายใจนั้นด้วย สำหรับชาว Gen X ที่อยู่ระหว่างยุคแอนะล็อกและดิจิทัล จังหวะเช่นนี้ทั้งคุ้นเคยและถูกลืมไป เป็นการเตือนความทรงจำวัยเด็กที่เคยนอนบนหญ้า มองก้อนเมฆ ไม่ใช่เนื้อหาในจอที่อัพเดทด้วยข้อมูลอันรวดเร็วดั่งในปัจจุบันนี้
👁️ การตระหนักรู้ของ Gen X: โทโทโร่คือวิญญาณของสิ่งที่เราคิดถึง
สรุปแล้ว: การได้ดู โทโทโร่เพื่อนรัก เป็นครั้งแรกในปี 2025 ในฐานะคน Gen X ที่ไม่เคยมีมันอยู่ในคลังหนังวัยเด็ก รู้สึกเหมือนได้พบเศษเสี้ยวของจิตวิญญาณที่หายไป
มันไม่ใช่เรื่องของความโหยหาอดีต แต่เป็นเรื่องของ การเยียวยา ไม่ใช่เรื่องของแฟนตาซี แต่เป็นเรื่องของ การอยู่กับปัจจุบัน และมันไม่ใช่แค่หนังการ์ตูนสำหรับเด็ก แต่เป็นการนั่งสมาธิที่ปลอมตัวมาในรูปแบบของแอนิเมชันยังไงยังงั้นเลยล่ะครับ
อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่มีผู้ช่วยเขียนเป็น A.I. หากเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
