Skip to content

[บันทึก] ชุมนุม ๑๗ – ๑๘ พย. ๒๕๖๓ | ก็ยังไม่เห็นหัวประชาชนอยู่ดี

เวลาที่ใช้อ่าน : 2 นาที

หลังจากที่มีนัดกันชุมนุมรายวันไม่ได้มีหยุดหย่อนเท่าไหร่ แม้ในแต่ละวันจะดูบางตาไปบ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะแผ่วลง

อาจจะใช่ถ้าวัดคำว่าแผ่วคือจำนวนผู้ชุมนุมเทียบกับวันที่มาร่วมชุมนุมกันเยอะๆ แล้ว เทียบแบบนี้บอกว่าแผ่วก็ได้

แต่สิ่งที่ไม่เคยแผ่วก็คือ “ข้อเรียกร้อง” ที่ทะลุเพดานจนพังลงมาแล้ว

และในวันที่ 17 พ.ย. วันที่การยื่นแก้ไขรัฐธรรมนูญผ่านระบบรัฐสภา โดย 1 ฉบับนั้นเป็นร่างจากประชาชนที่ร่วมลงชื่อด้วย เรียกสั้นๆว่าฉบับ iLaw

ฝั่งม็อบคณะราษฎร์ก็หวังว่าถ้าสมาชิกรัฐสภาช่วยกันโหวตให้ร่างฉบับ iLaw ผ่านเข้าสู่กระบวนการไปได้ ก็จะนับเป็นก้าวแรกในการประณีประณอมเลยก็ว่าได้

แต่สุดท้ายถูกตีตกด้วยจำนวนสมาชิกสนับสนุนไม่ถึงอย่างที่ต้องการ นั่นก็คงสร้างความโกรธแค้นแก่ประชาชนเพียงพอประมาณนึงแล้ว ที่เค้าไม่สนใจในความหวังดีอันนี้

และรวมไปด้วยเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะลงคะแนนมติไม่นานที่หน้ารัฐสภา ที่เจ้าหน้าที่รัฐพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ให้มวลชนเข้ามาใกล้รัฐสภา โดยใช้เจ้าหน้าที่ตำรวจ และ มวลชนเสื้อเหลืองจัดตั้งมาปะทะกับม็อบคณะราษฎร์

นับว่าเป็นความเลวทรามและอัปยศอย่างต่อเนื่องของผู้มีอำนาจในประเทศอีกครั้ง

จนมาถึงวันที่ 18 พ.ย. นัดชุมนุมกันที่แยกราชประสงค์ มาร่วมแสดงการไม่เห็นด้วยกับการกระทำของรัฐในวันก่อน วันนี้ทุกคนมาพร้อมกับแรงโกรธแค้นกันมาพอสมควร

เมื่อเวลามาถึง จึงเป็นการระบายอารมณ์ด้วยสีน้ำและสีสเปรย์ลงบนถนน และ ป้ายสำนักงานตำรวจแห่งชาติ เรื่องนี้ผมถือว่าไม่ได้เป็นการกระทำอะไรที่รุนแรงเกินไปเลย

หากเทียบกับเหล่าแกนนำที่ต้องคดีในความไม่เป็นธรรมตั้งกี่คน หรือ กี่คืน การบาดเจ็บของผู้ร่วมชุมนุมที่โดนจากกลุ่มผู้ยั่วยุเสื้อเหลืองมาโดยตลอด และไหนการที่รัฐไม่เคยสนใจใยดีฟังเสียงประชาชนอย่างจริงๆ จังๆ 

นี่ยังไม่รวมการกดขี่ของผู้มีอำนาจที่กระทำกับผู้เห็นต่างทางการเมืองอย่างรุนแรง ถ้านับเหตุการณ์ที่ใกล้ที่สุด ก็คงเป็นเหตุการณ์การสลายการชุมนุมของคนเสื้อแดงปี 53

การที่คณะราษฏร์ระบายอารมณ์ออกไปนั้น…ยังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ


แสดงความคิดเห็น : Kitchen Rai

Your email address will not be published. Required fields are marked *