ปี 1997 ในความทรงจำของชาวเกาหลีใต้มิได้เป็นเพียงตัวเลขบนปฏิทิน หากแต่เป็นบาดแผลทางเศรษฐกิจและจิตวิญญาณที่เรียกว่ายุค IMF ช่วงเวลาที่ความหนาวเหน็บไม่ได้มาจากอุณหภูมิ แต่มาจากความล่มสลายของเสาหลักครอบครัว เมื่อซีรีส์ Typhoon Family (태풍상사) ประกาศตัวว่าจะหยิบยกช่วงเวลานี้มาเล่าผ่านสายตาของ “คังแทพุง” ทายาทธุรกิจที่ต้องกอบกู้บริษัทฝ่าวิกฤต ความคาดหวังจึงก่อตัวขึ้นดั่งพายุที่รอกระหน่ำ ทว่าเมื่อม่านการแสดงปิดลง สิ่งที่หลงเหลืออยู่กลับไม่ใช่ความอิ่มเอมใจในชัยชนะ แต่เป็นความรู้สึกว่างเปล่าของการเดินทางที่พาผู้ชมออกทะเลไปไกลจนหาทางกลับฝั่งไม่เจอ
ปฏิเสธไม่ได้ว่าในช่วงแรกเริ่ม ซีรีส์เรื่องนี้ทำหน้าที่เป็น “ถุงร้อน” ในมือของผู้ชมได้อย่างยอดเยี่ยมตามคำร่ำลือในหมู่ชาวเน็ตเกาหลี บรรยากาศของยุค 90 ปลายๆ ถูกจำลองขึ้นมาด้วยความละเมียดละไม กลิ่นอายของความสิ้นหวังที่เคล้าไปกับความหวังริบหรี่ดึงดูดให้เราเอาใจช่วย แต่เมื่อพิจารณาในเชิงโครงสร้างบทละครแล้ว ความอบอุ่นที่ว่ากลับเป็นเพียงเปลือกนอกที่ห่อหุ้มความกลวงเปล่าของแก่นเรื่องเอาไว้ กราฟความสนุกที่ควรจะไต่ระดับขึ้นไปตามขนบของซีรีส์แนวฝ่าฟันอุปสรรคธุรกิจ กลับดิ่งลงเหวอย่างน่าใจหายหลังจากผ่านพ้นช่วงแรกไปไม่นาน
สิ่งเดียวที่ตรึงโครงสร้างอันโยกเยกของซีรีส์เรื่องนี้ไว้ได้ ไม่ใช่บทโทรทัศน์ที่ชาญฉลาด แต่คือการแสดงระดับปรากฏการณ์ของ “อีจุนโฮ” ผู้รับบท คังแทพุง เขาแบกรับน้ำหนักของเรื่องไว้บนบ่าทั้งสองข้างประหนึ่ง Atlas แบกโลก เสียงชื่นชมจากฝั่งเกาหลีที่ยกย่องว่าเขาสลัดคราบไอดอลจนกลายเป็น “ท่านประธาน” ตัวจริงนั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อย ทุกรอยย่นบนหน้าผากและแววตาที่แบกรับหนี้สินของครอบครัวคือของจริงที่จับต้องได้ ทว่าความยอดเยี่ยมของนักแสดงนำกลับยิ่งตอกย้ำความล้มเหลวของบทละคร เพราะยิ่งอีจุนโฮแสดงได้ลึกซึ้งเพียงใด มันยิ่งเผยให้เห็นความตื้นเขินของสถานการณ์รอบตัวเขาชัดเจนขึ้นเท่านั้น
จุดเปลี่ยนที่ทำให้ Typhoon Family กลายเป็นโศกนาฏกรรมทางความบันเทิง คือช่วงกลางเรื่องที่เปรียบเสมือนหลุมดำทางกาลเวลา เนื้อหาที่ควรจะเข้มข้นกลับวนเวียนอยู่ในอ่าง การแก้ปัญหาธุรกิจที่ควรจะเฉียบคมกลับกลายเป็นการเล่นขายของที่ไร้ชั้นเชิง ปัญหาหนึ่งจบไป ปัญหาใหม่เข้ามาในรูปแบบเดิมซ้ำๆ ขาดจุดเชื่อมโยงที่ลึกซึ้ง (Cohesion) จนผู้ชมเริ่มตั้งคำถามว่า “เรากำลังดูสิ่งนี้ไปเพื่ออะไร?” อาการ “ออกทะเล” ที่ไร้จุดหมายนี้ สอดคล้องกับเสียงสะท้อนจากผู้ชมฝั่งเกาหลีบางส่วนที่เริ่มหมดความอดทนในช่วงตอนที่ 9 เป็นต้นไป ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เรื่องราวหยุดชะงักและแทนที่ด้วยความเนือยจนน่าอึดอัด มันไม่ใช่ความเนือยแบบศิลปะ (Slow Burn) แต่คือความยืดยาดที่เกิดจากการไม่มีวัตถุดิบจะเล่า (Stalling)
และที่น่าผิดหวังที่สุด คือการจัดวางตำแหน่งแห่งที่ของนางเอก “คิมมินฮา” ในบท โอมินชอน แม้เธอจะเป็นนักแสดงที่มีฝีมือและผ่านงานระดับสากลมาแล้ว แต่ในเรื่องนี้เธอกลับถูกลดทอนบทบาทจนกลายเป็นเพียง “เฟอร์นิเจอร์ราคาแพง” ที่ประดับฉาก ในมุมมองของผู้ชมเกาหลีอาจมองว่านี่คือความรักที่ค่อยเป็นค่อยไป ไม่หวือหวา แต่ในสายตาของนักวิจารณ์ นี่คือความล้มเหลวในการสร้างมิติของตัวละครหญิง (Character Dimension) เธอจืดจางจนแทบจะกลืนไปกับฉากหลัง เคมีระหว่างเธอกับอีจุนโฮไม่ได้เกิดปฏิกิริยาฟิวชันที่ขับเคลื่อนเรื่องราว แต่กลับเป็นเพียงเส้นขนานที่ถูกบังคับให้เดินข้างกัน ความสัมพันธ์ที่ขาดแรงดึงดูดนี้ทำให้แกนเรื่องด้านโรแมนติกที่ควรจะเป็นจุดพักใจ กลับกลายเป็นจุดที่ทำให้กราฟความสนุกยิ่งดิ่งลงไปอีก
บทสรุปของ Typhoon Family จึงไม่ใช่เรื่องราวของชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นบทเรียนราคาแพงของผู้สร้าง ที่พิสูจน์ให้เห็นว่า แม้จะมีนักแสดงระดับเทพเจ้าหรือการจำลองยุคสมัยที่สมจริงเพียงใด ก็ไม่อาจกอบกู้ “บทละคร” ที่ขาดเข็มทิศได้ ซีรีส์เรื่องนี้เปรียบเสมือนเรือสำเภาที่กางใบรอรับพายุใหญ่ แต่เมื่อลมมาถึง กลับพัดพาเรือออกสู่เวิ้งน้ำที่เวิ้งว้าง ไร้จุดหมาย ไร้ความลึกซึ้ง และท้ายที่สุด ก็จมลงสู่ก้นบึ้งของความทรงจำในฐานะซีรีส์ที่มีดีแค่เปลือกและนักแสดงนำชาย… แต่ข้างในนั้นช่างกลวงเปล่าเหลือเกิน
อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่มีผู้ช่วยเขียนเป็น A.I. หากเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
