มีภาพยนตร์บางเรื่องที่คุณเปิดดูด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่า “เผื่อมันจะดี” แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผลงานยุคหลังของผู้กำกับเริ่มห่างไกลจากจุดพีคที่เคยทำไว้ในอดีต — ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร (2025) ก็เป็นหนึ่งในนั้น
และเมื่อเครดิตสุดท้ายเลื่อนขึ้น สิ่งที่เหลืออยู่ไม่ใช่ความตื่นเต้น แต่เป็น ความว่างเปล่า ในแบบที่หนังพยายามหลีกเลี่ยงแต่กลับทำให้เราเจ็บช้ำชัดเจนกว่าเดิมภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นการรีเมคอีกครั้งของตำนานโจรชื่อดัง “กรประเสริฐ ช่างเขียน” หรือ “ตี๋ใหญ่” จอมโจรยุคปี 2516–2524 ที่คนไทยหลายรุ่นรู้จักกันดี ทั้งจากข่าว หนังสือ และละคร–ภาพยนตร์ต่างยุคสมัย
ความทรงจำเดียวที่ยังติดอยู่คือ นก-ฉัตรชัย ในบทตี๋ใหญ่เวอร์ชันเก่า — ที่อย่างน้อยก็ “มีพลัง”
แต่กับเวอร์ชัน Netflix ปี 2025 การกลับมาครั้งนี้แทบไม่มีอะไรให้จดจำ นอกจากคำถามว่า “ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”
ความพยายามย้อนยุคที่หลุดจากความจริง — ดูเป็นหนังมากกว่าดูเป็นเรื่องเล่า
ผลงานของ อุ๋ย–นนทรีย์ นิมิบุตร เคยเป็นหลักไมล์สำคัญของหนังไทย: 2499 อันธพาลครองเมือง และ นางนาก คือสองงานที่ยังคงถูกพูดถึงในวันนี้ ด้วยความสด กล้าหาญ และมีวิสัยทัศน์
แต่สิ่งที่เราได้จาก ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร กลับเหมือนการวิ่งตามเงาของตัวเองในอดีตอย่างเหนื่อยล้า
โปรดักชั่นพยายามย้อมยุค 70 ให้สมจริง แต่สิ่งที่ปรากฏบนจอคือความ “ตั้งใจเกินพอดี”
ทุกอย่างดูเหมือนฉากที่จัดขึ้นเพื่อต้องการให้ผู้ชมเชื่อว่าเป็นยุคเก่า แต่ขาดชีวิต ขาดกลิ่นอายเมืองจริง ๆ กลายเป็นความ “นั้ง–หนัง” — และใช่ มันใช่เลยในความหมายที่ไม่ใช่คำชม
ดราม่าที่ตั้งใจจะลึกซึ้ง แต่กลายเป็นการขุดที่ไม่เคยถึงชั้นหิน
หนังพยายามตีความชีวิตตี๋ใหญ่ในมุมดราม่าแบบ นางนาก:
เงียบ เศร้า หนักแน่น แต่การพยายามยืดอารมณ์โดยไร้แรงส่งกลับกลายเป็นบ่วงของตัวมันเอง
จังหวะการเล่าเรื่องเหมือนถูกตัดขาดเป็นช่วง ๆ จากการตัดต่อที่ไร้ความลื่นไหล
อารมณ์ที่ควรพุ่งกลับหล่น ขณะที่ฉากที่ควรจะสงบกลับยืดจนน่าอึดอัด
หนังตั้งคำถามกับความเป็น “โจร” แบบลึกซึ้ง แต่บทสนทนากลับไม่แหลมพอ ไม่มีความคมแบบเรื่องชีวิตอาชญากรอย่างที่ควรเป็น
ความยาว 1 ชั่วโมง 57 นาที จึงไม่ใช่ประสบการณ์ที่เข้มข้น แต่เป็น ความอึดอัดที่ยืดยาว
มายากลแทนเวทมนตร์: ไอเดียดีที่หนังใช้ผิดจนหมดพลัง
ไอเดียตีความ “จอมโจรมีเวทมนต์” ให้กลายเป็น “มายากลที่อธิบายได้” นั้น จริง ๆ แล้วเป็นแนวคิดที่น่าสนใจ
มันสามารถเปิดมิติตัวละครให้เป็นชายผู้รู้จักโลกมากกว่าคนอื่น เป็นโจรที่ใช้เทคนิคเหนือการคาดเดา ไม่ใช่เพราะมีพลังลึกลับ แต่เพราะมีมันสมองและชั้นเชิง
แต่เมื่อหนังเฉลยทุกอย่างออกมา สิ่งที่ควรทำให้ผู้ชมอ้าปากค้างกลับกลายเป็นเพียง “อ้าว… แค่นั้นเหรอ?”
ความตื่นเต้นที่ควรจะเกิดหายไปหมด เหลือแค่ความรู้สึกว่าวิธีการตีความครั้งนี้ “ไม่สั่นสะเทือนอะไรเลย”
แอ็กชันที่ไร้แผล ไร้รอยจำ — ไม่มีน้ำหนัก ไม่มีความคม
นี่คือปัญหาที่หนักที่สุดของหนังแนวโจร–แอ็กชันเรื่องนี้
เพราะ แอ็กชันไม่สนุกเลย
ฉากปล้นหรือฉากเผชิญหน้าไม่ได้สร้างแรงกดดัน ไม่ได้ทำให้เชื่อว่าตี๋ใหญ่คือจอมโจรที่เก่งกาจ เฉียบคม หรือโหดเหี้ยมตามตำนาน
มันขาดทั้ง น้ำหนัก จังหวะ ความดิบ และการออกแบบฉากที่ทำให้ผู้ชม “ลุ้น”
ฉากต่อสู้บางฉากเหมือนทำไปเพราะ “ต้องมี” มากกว่าจะทำเพราะมันสำคัญต่อเรื่องหรืออารมณ์ ตัวละครไม่ได้ถูกเล่าให้รู้สึกว่าพวกเขาฉลาดหรืออันตรายแม้แต่น้อยเมื่อหนังที่ขายความเป็นตำนานโจร แต่ฉากแอ็กชันกลับ ไร้พลัง มันจึงเป็นการพลาดที่เจ็บที่สุด
ดราม่าหักหลังที่ควรจะเฉียบ กลับถูกตัดเสียจังหวะ
ความสัมพันธ์ระหว่าง ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ ดาว
ถูกวางไว้ให้เป็นแก่นดราม่าของเรื่อง แต่การเล่าเรื่องกลับอ่อนแรงในทุกทาง
จั่วหัวว่าจะมีการหักหลัง
แต่การดำเนินเรื่องไม่เฉียบ
การปูไม่แน่น
การตัดต่อไม่ช่วย
จุดหักมุมไม่ช็อก
อารมณ์ไม่พุ่ง
“ถ้าเริ่มเรื่องด้วยตำรวจแอบแฝงเป็นสาย จะมันกว่านี้มาก”
หนังเรื่องนี้เหมือนเดินผ่านจุดที่ “ควรจะมัน” แล้วเลือกเดินข้ามมันไปเฉย ๆ
บทสรุป: ตำนานที่ควรกลับไปหลับตามเดิม
ตี๋ใหญ่ ฤกษ์ดาวโจร (2025) คือหนังที่มีโอกาสมากมาย — แต่ใช้มันไปอย่างไม่คุ้มค่า
มันพยายามเป็นหนังดราม่า
มันพยายามเป็นหนังแอ็กชัน
มันพยายามเป็นหนังย้อนยุค
มันพยายามเป็นหนังสอบสวน–หักหลัง
แต่สุดท้ายมันกลับไม่ “สุด” สักทางเดียว
นี่ไม่ใช่หนังที่แย่เพราะคนทำไม่เก่ง
แต่เป็นหนังที่น่าเสียดายเพราะ ทุกอย่างชี้ว่ามันควรจะดีกว่านี้มาก
และในฐานะผู้ชม ผมไม่ได้เกลียดมัน — ผมแค่เสียใจแทนหนังไทยที่มีศักยภาพมากกว่านี้
ตำนานตี๋ใหญ่ควรกลับมาพร้อมความเฉียบคม ความดุ ความเข้ม
แต่สิ่งที่เราได้กลับเป็นตำนานที่ถูกทำให้จืดจางแบบไม่ควรจะเป็น
อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่มีผู้ช่วยเขียนเป็น A.I. หากเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
