ในโลกที่ “ข่าวดี” มักถูกสร้างขึ้นโดยคนที่อยากได้เครดิตมากกว่าความจริง Good News (ชื่อเกาหลี “굿뉴스”) ของผู้กำกับ Byun Sung-Hyun คือภาพยนตร์ที่กล้าหาญพอจะเปิดโปงกลไกของ “ความดีปลอม” ด้วยภาษาหนังที่ทั้งเสียดสี เจ็บแสบ และงดงามในเวลาเดียวกัน หนังเรื่องนี้อาจจะเริ่มต้นอย่าง “ตลกร้าย” แต่จบลงด้วยความขมขื่นระดับชาติ — ความขมขื่นที่เกิดขึ้นเมื่อ “ประเทศ” กลายเป็นเวทีการแสดง และ “ข่าวดี” กลายเป็นเพียงเครื่องประดับของคำโกหกในการจัดฉากครั้งนี้
เรื่องจริงที่ไม่มีใครอยากพูดถึง
ต้นทางของ Good News มาจากเหตุการณ์จริงในปี 1970 ที่เรียกว่า โยโดโกะไฮแจ็ก (Yodogō Hijacking) ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อกลุ่มนักปฏิวัติญี่ปุ่น “Japanese Red Army Faktion” จี้เครื่องบินสายการบิน Japan Airlines เที่ยวบิน 351 จากโตเกียวไปฟุกุโอกะ แล้วสั่งให้บินต่อไปยังกรุงเปียงยาง ประเทศเกาหลีเหนือ พวกเขาเชื่อว่าเกาหลีเหนือคือสวรรค์ของการปฏิวัติ — แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือโศกนาฏกรรมของความหลงผิดและการเมืองระหว่างประเทศที่เต็มไปด้วยการหลอกลวง ในประวัติศาสตร์จริงนั้น เครื่องบินถูกหลอกให้ลงจอดที่สนามบินคิมโป (ในเกาหลีใต้) ที่รัฐบาลปลอมให้ดูเหมือนสนามบินเปียงยางเพื่อหลอกผู้จี้เครื่อง นี่คือ “แผนหลอกซ้อนหลอก” ที่มีอยู่จริงในหน้าประวัติศาสตร์ และเป็นแรงบันดาลใจโดยตรงให้ Good News ปั้นเรื่องราวขึ้นมาใหม่ในรูปแบบของ “การเมืองเหนือความจริง”
ข่าวดีปลอมในโลกจริง
ในหนัง Good News เครื่องบินโดยสารญี่ปุ่นถูกจี้โดยกลุ่มหัวรุนแรงวัยหนุ่มสาว ผู้ประกาศอุดมการณ์แบบไร้ทิศทาง พวกเขาเชื่อว่ากำลังจะมุ่งหน้าสู่เกาหลีเหนือเพื่อเริ่มต้นโลกใหม่ แต่รัฐบาลเกาหลีใต้กลับสร้างแผนที่เหนือชั้นกว่า — ปลอมสนามบินคิมโพในเกาหลีใต้ให้ดูเหมือนในกรุงเปียงยาง เพื่อรับเครื่องบินลงจอดโดยไม่ให้พวกผู้ก่อการร้ายรู้ตัว นี่คือฉากที่ผู้ชมแทบกลั้นหายใจ — ทุกเสี้ยววินาทีคือการแสดงที่ทั้งประเทศต้องร่วมมือกันแสร้งทำเป็น “ศัตรูของตัวเอง”
สิ่งที่น่าทึ่งคือ Byun Sung-Hyun ไม่ได้ทำหนังเรื่องนี้ให้ดูเหมือน “แอ็กชันปล้นเครื่องบิน” แต่สร้างให้มันกลายเป็น political farce หรือ “ตลกร้ายทางการเมือง” ที่คล้ายงานของ Kubrick ผสมกับ Coen brothers — ภาพสวยสะอาดราวห้องประชุมของโลกอนาคตแต่แฝงไว้ด้วยความโสมมของมนุษย์ การจัดเฟรมของเขาเหมือนห้องทดลองที่บรรจุ “ความขลาด” และ “ความทะเยอทะยาน” ของเจ้าหน้าที่รัฐทุกระดับ ตั้งแต่ข้าราชการผู้น้อยจนถึงหัวหน้าหน่วยข่าวกรอง ทุกคนต้องร่วมกันแสดงบทบาทในละครชิ้นใหญ่ชื่อว่า “ข่าวดี” เพื่อให้คนบนโลกภายนอกเชื่อว่า “รัฐบาลทำได้ดี”
ศิลปะแห่งการหลอกลวง
สื่อเกาหลีอย่าง Ilgan Sports และ The Fact ต่างบรรยายว่าหนังเรื่องนี้คือ “การประชุมอันไร้สาระที่กลายเป็นสงครามศีลธรรม” ขณะที่นักวิจารณ์จาก Extreme Movie มองว่า Good News คือภาพสะท้อนอันเฉียบคมของระบบราชการที่โยนความรับผิดชอบขึ้นลงเหมือนลูกบอล ทุกคนอยากเป็น “ผู้ประกาศข่าวดี” แต่ไม่มีใครอยากรับผิดเมื่อความจริงเปิดเผย ส่วนทางฝั่งญี่ปุ่น เว็บไซต์ note ถึงกับเรียกหนังเรื่องนี้ว่า “การกลั่นความบ้าจากความจริงทางประวัติศาสตร์” และ NFREAKS ยกย่องว่ามันคือ “การเล่าเรื่องที่กล้าหาญจนทำให้ผู้ชมขนลุก”
ในด้านภาพและเสียง Byun Sung-Hyun ใช้การตัดต่อแบบกระชากอารมณ์ ตัดจากห้องประชุมอันนิ่งสงบไปยังห้องนักบินที่กำลังลุกเป็นไฟ เสียงประกาศจากลำโพงเครื่องบินดังสลับกับเสียงบรีฟแผนการของเจ้าหน้าที่รัฐบาล ราวกับเรากำลังดูสองโลกซ้อนกันอยู่ — โลกของ “ความกลัว” และโลกของ “ความเชื่อว่าตัวเองถูก”
แด่ผู้ที่เชื่อในข่าวดี
เมื่อเครื่องบินลงจอดอย่างปลอดภัย ทุกฝ่ายต่างรีบแถลงข่าวความสำเร็จ ผู้คนปรบมือ กล้องแฟลชวาบวับ แต่สิ่งที่ผู้กำกับทำในตอนจบกลับไม่ใช่ “ความโล่งอก” หากเป็น “ความว่างเปล่า” เราถูกทิ้งไว้กับคำถามว่า อะไรคือราคาที่ต้องจ่ายเพื่อให้ได้ “ข่าวดี” ในโลกที่เต็มไปด้วยข่าวปลอมและวาทกรรมการเมือง ความจริงกลายเป็นเหยื่อรายแรกเสมอ และบางครั้ง… ความดีที่เรายึดถือก็อาจเป็นเพียงฉากหนึ่งในละครของรัฐ
บทสรุป: ความกล้าหาญในนามของความบ้า
Good News ไม่ใช่หนังที่ดูง่าย แต่มันคือหนังที่ “จำเป็นต้องมี” ในโลกยุคนี้ เพราะมันไม่ได้พูดถึงเพียงเหตุการณ์ในปี 1970 แต่พูดถึงเราทุกคนที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางข่าวสารที่ไม่มีใครรู้ว่าใครสร้างขึ้น มันคือการสะท้อนกลับของยุคสมัยที่ “การแสดงความจริง” สำคัญกว่าความจริงเอง Byun Sung-Hyun กลั่นความบ้าออกมาเป็นศิลปะ กลั่นการเมืองออกมาเป็นความขำขื่น และกลั่น “ข่าวดี” ออกมาเป็นเสียงหัวเราะที่เจือด้วยน้ำตา
“ในโลกที่ทุกคนอยากประกาศข่าวดี — ไม่มีใครกล้าบอกความจริง.”
อยากจะเขียนอะไรก็เขียนอ่ะครับ แต่มีผู้ช่วยเขียนเป็น A.I. หากเขียนผิดหรือตกหล่นไปก็ขออภัยล่วงหน้านะครับ
